کـــــــــویر

کویرم یه کویر خشک و تنها

 

کویرم هم صحبتش باد و سرابه

 

کویر رویای دریا توو سرش نیست

 

پای قصه م بشین حالم خرابه

 

 

 

دریغ از یه جوونه تو وجودم

 

تموم ریشه هام بی برگ و باره

 

از اشکای خودم سینه م ترک خورد

 

تنم از دور شبیه شوره زاره

 

 

نه کوهی دورمه تا کم میارم

 

بهش تکیه کنم. آروم بگیرم

 

نه دریا دورمه تا غرق من شه

 

نه ساحل میشم اونجوری بمیرم

 

 

جوون بودم شبیه جنگلایی

 

که الان سر راحت رو گرفتن

 

سر راهت تموم جنگلا سوخت

 

تا چشمات رنگ دریا رو ببینن

.

.

.

.

 

یه شب چشمامو بستم خواب دیدم

 

داره بارون میاد از ابر مرده

 

یه روز چشمامو وا کردم نبودی

 

دیدم سیل اومده دنیامو برده

 

 

تو رویای یه دریا تو سرت بود

 

دلم دریا شد و رفتی ندیدی

 

تو رفتی رد بارونو بگیری

 

تو رفتی و به دریا نرسیدی

 

 

کسی از خلوتم چیزی ندیده

 

کویر از خلوتش بیرون نمیره

 

کویر رویای دریا تو سرش نیست

 

کویر تا آخر قصه کویره